ความรักเหมือนตู้โทรศัพท์สาธารณะ
ตู้ที่เดินตรงเข้าไปมักโทรได้เฉพาะหมายเลขฉุกเฉิน
ตู้ที่ใช้ได้มักต้องต่อคิวยาวเหยียด
แต่พอถึงคิวเราเหรียญกลับหยอดไม่ลงซะงั้น
กว่าจะเจอตู้ที่โทรได้จริงๆ ก็ต้องเดินหาจนเมื่อย
และเมื่อเจอแล้วก็ต้องเตรียมเหรียญไว้หยอดสม่ำเสมอ
ไม่อย่างนั้นคุยๆ ไปสัญญาณอาจถูกตัดขาดไป
ต่อใหม่เท่าไรก็ไม่ติด
เหรียญ ในที่นี้เปรียบได้กับ ความเอาใจใส่ การมีเวลาให้
เพราะถ้าเธอไม่มีทั้ง 2 สิ่งคอยหล่อเลี้ยงความรัก
สัญญาณของความสัมพันธ์ก็จะถูกตัดขาดในที่สุด
และไม่สามารถเรียกสัญญาณเดิมกลับมาได้อีก
ส่วนความเป็นเพื่อนนั้นเหมือนโทรศัพท์บ้าน คุยนานเท่าไหร่ก็ 3 บาท
คบกันแบบไม่ต้องลงทุนจนหมดเนื้อหมดตัว ไม่ต้องต่อคิวใคร ไม่ต้องเดินหาจนเมื่อย
แต่ตอนสิ้นเดือนต้องจ่ายค่าบริการให้ตรงเวลาก็เท่านั ้น
ค่าบริการในที่นี้เปรียบได้กับ ความจริงใจ
ที่คนเป็นเพื่อนต้องมีให้กัน
อย่างไรก็ตาม เราควรบริหาร ค่าใช้จ่ายของความสัมพันธ์ให้ดี
อย่าเอาเงินที่มีอยู่ไปแลกเหรียญ
แล้วหยอดตู้โทรศัพท์สาธารณะจนหมด
กระทั่ง .... ไม่เหลือจ่ายค่าโทรศัพท์บ้าน
กระทั่ง .... ไม่เหลือจ่ายค่าอาหารของตัวเอง
มีความรักแล้วอย่าลืมเพื่อน
และเมื่อมีเวลาให้กับความรัก/มีเวลาให้กับความเป็นเพื่อนแล้ว
อย่าลืมที่จะมีเวลาให้กับครอบครัวและตัวเองด้วย.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น